گذشته هارو دوره کن روزای خوبمون گذشت

یه شب از اون شبای خوب چرا دوباره بر نگشت

تموم خاطرات تو گذشته با مرور من 

بدون تو به شب رسید روزای سوت و کور من 

روزای سوت و کور من 

بازم تو خواب من با من قدم بزن 

آروم و سر به زیر

میمیرم از غم و بی خود سراغمو از آدما نگیر

دوباره بی قراری و دوباره گریه های من 

نمی دونم چرا به تو نمی رسه صدای من 

نگفته های قلبمو نمی دونم به کی بگم 

دلم همیشه روشنه دوباره میرسیم به هم 

دوباره میرسیم به هم..

دل گمراه من چه خواهد کرد
با بهاری که می رسد از راه؟
ِیا نيازی که رنگ می گيرد
در تن شاخه های خشک و سياه

دل گمراه من چه خواهد کرد؟
با نسيمی که می تراود از آن
بوی عشق کبوتر وحشی
نفس عطرهای سرگردان

لب من از ترانه می سوزد
سينه ام عاشقانه می سوزد
پوستم می شکافد از هيجان
پيکرم از جوانه می سوزد

هر زمان موج می زنم در خويش
می روم، می روم به جائی دور
بوتهء گر گرفتهء خورشيد
سر راهم نشسته در تب نور

من ز شرم شکوفه لبريزم
يار من کيست ، ای بهار سپيد؟
گر نبوسد در اين بهار مرا
يار من نيست، ای بهار سپيد

دشت بی تاب شبنم آلوده
چه کسی را بخويش می خواند؟
سبزه ها، لحظه ای خموش، خموش
آنکه يار منست می داند!

آسمان می دود ز خويش برون
ديگر او در جهان نمی گنجد
آه، گوئی که اینهمه «آبی»
در دل آسمان نمی گنجد

در بهار او ز ياد خواهد برد
سردی و ظلمت زمستان را
می نهد روی گيسوانم باز
تاج گلپونه های سوزان را

ای بهار، ای بهار افسونگر
من سراپا خيال او شده ام
در جنون تو رفته ام از خويش
شعر و فرياد و آرزو شده ام

می خزم همچو مار تبداری
بر علفهای خيس تازهء سرد
آه با اين خروش و اين طغيان
دل گمراه من چه خواهد کرد؟

فروغ فرخزاد

تو کیستی که من اینگونه بی توُ بیتابم 
شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم 
تو چیستی که من از هر موج تبسم تو 
بسان قایق سرگشته روی گردابم 
تو در کدام سحر بر کدام اسب سفید؟ 
تو را کدام خدا؟تو از کدام جهان؟ 
تو در کدام کرانه؟تو در کدام صدف؟ 
تو در کدام چمن؟همره کدام نسیم!؟ 
تو از کدام سبو؟ 
من از کجا سر راه تو آمدم ناگاه؟ 
چه کرد با دل من آن نگاه شیرین آهــــــــــــ 
مدام پیش نگاهی،مدام پیش نگاه 
کدام نشات دویده از تو در سر من 
که ذره های وجودم تو را که می بینند 
به رقص می آیند و سرود مي خوانند؟!؟ 
چه آرزوی محالیست زیستن با تو 
مرا همین بگذارند یک سخن با تو 
تو آرزوی بلندی،دست من کوتاه 
تو دوردست امیدی و پای من خسته 
همه وجود تو مهــــــــر با من بمان...

شب هاااااااااا

غرق افکارتم , بی تـــو ذهنم ارامش نداره گــلم

رفتی شدم سـاکت و بی روح , از درد دوری تــو"

شــبهای سردم بی تو معنی نداره , هــیچ جای دنیا بی تو رنگی نــداره ای وای

تـــو" رفتی و مـن تنها شدم ؛ غــرق رویــای تو شدم "

ای مــاه" من تو بشو اسمون شبهای قلب من ً

                            دوستم داشته باش
احبيني بلا عـقـد
                                   بدون هيچ ترسي من را دوست داشته باش  
وضيعي في خطوط يدي
                                   و در لابه لاي خطهايي که در کف دستان من وجود دارد ناپديد شو    
احبيني لاِسبوع لِايام لِساعات
                                   من را براي يک هفته , براي چند روز و حتي براي يک ساعت دوست بدار 
فلست انا الذي يهتم بالابد
                                   زيرا من آن کسي نيستم که به ابديت ايمان داشته باشم
احبيني احبيني
                                   دوستم داشته باش , دوستم داشته باش
تعالى واسقطي مطرا على عطشي وصحرائى
                                   بيا و همچون قطره هاي باران بر تشنگي و خشکي که درمن وجود دارد ببار    
وذوبي في فمي كالشمع وانعجبي باجزائي
                                  و همچون شمع دربين لبهايم بسوز و با روح من يکي شو  
احبيني احبيني
                                  دوستم داشته باش , دوستم داشته باش
احبيني بطهري او بأخطائى
                                   من را همراه با پاکي و گناهي که دارم دوست داشته باش    
احبيني وغطيني ايا سقفا من الازهار
                                  دوستم داشته باش و با تن پوشي از گلها من را بپوشان 
يا غابات حنائى
                                   اي تويي که همچون جنگلي از مهرباني ومحبت هستي
انا رجلا بلا قدرا
                                    من آن مردي مي باشم که هيچ سرنوشتي ندارم
فكوني انتي لي قدري
                                    تو سرنوشت و هدف من باش
احبيني احبيني
                                    دوستم داشته باش , دوستم داشته باش
احبيني ولا تـتـسائلي كيف
                                    بدون آنکه بپرسي چگونه و چطور, دوستم داشته باش 
ولا تـتـلعثـمي خجلا
                                    و نگذار شرم و خجالتي که در تو مي باشد باعث درنگ تو شود
ولا تـتـساقطي خوفا
                                    و نگذار که ترس در وجود تو رخنه پيدا کند
كوني البحر والميناء
                                    همچون درياي من و بندرگاهي براي من باش
كوني الارض والمنفى
                                               همچون سرزميني براي راحتي من و تبعيد گاهي براي من
كوني الصحوة والأعصار
                                                  همچون نسيم و طوفاني براي من باش
كوني اللـيـن والعنفـى
                                                   همچون نرمي و به سان خشونتي براي من باش 
أحبيني أحبيني
                                                    دوستم داشته باش , دوستم داشته باش
معـذبتي وذوبي في الهواء مثلي كما شـئـتي
                                                   همانند من درعشق بسوز و با تمام وجود عاشق من شو
أحبيني بعيدا عن بلاد القهر والكبت
                                                    من را به دور از سرزمين ترس و رنج دوست داشته باش
أحبيني أحبيني
                                                     دوستم داشته باش , دوست داشته باش

شعر از:نزار قباني

حرفهایی ناگفتنی دارم

دردهایی با وسعتِ دریا

قلبِ من با بودنت دلخوش

و تو از قلبِ من جدا بودی

توبرایم روزگاری قبل،

     مومنم من ولی...خدا بودی

حیفِ آن شعرهای لیمویی

   که میانِ تک تکِ آنها

          تلخ میشد رفتنت آرام

 و تو شیرینِ قصه ها بودی

من برایت کوه می کندم

قلبِ تو اما!      مرا پس زد

بعدِ سالها نفیر و درد...

       از برم رفتی و ماندحسرت

غصه ی فرهاد شیرین شد

ناله ی شبهاش بودی تو

گفتمت اهسته تر اما...

رفتی و نشنیده بودی تو...

زمانی که هیچ جاعشقی را نیافتی

زمانی که در لحظات زندگی رها شدی

زمانی که احساس کردی تنها ترینی

زمانی که هیچ جا عزیزت را نیافتی

تا....

به چشمانش خیره شوی

و به جای آن غریبه ای را دیدی

مرا به خاطرآور......